ik ben

een nieuw mens voor god

Als puber had ik deze wending niet zien aankomen. Dat ik me niet 100% ‘vrijgemaakt’ voelde, was mij wel duidelijk. Een oudere broer zocht het als student meer in de evangelische hoek. Zijn manier van geloven werd persoonlijker. Dat merkte ik, en dat sprak mij aan. Op een gegeven moment – inderdaad: gegeven – vielen ook mijzelf Paulus’ woorden op: ‘met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik’ (Galaten 2:20). Dat kwam vooral omdat iemand daarover schreef: kijk naar jezelf alsof je zelf gekruisigd bent, in Jezus Christus, tóen, daar bij Jeruzalem; en alsof je zelf met Hem bént opgewekt, tóen. Natuurlijk was ik nog steeds Rob Nijhoff, geboren in 1964.

En ik heb die avond ook niet ervaren als een heel bijzondere ‘wedergeboorte’. Maar ik ervoer het wel als bevrijdend dat ik voor God een nieuw mens was – iemand met wie Hij misschien wel iets goeds wil doen. Predikant misschien? In mijn gedachten was dat toen wel een optie. Maar belangrijker was: er kon iets niet meer stuk.

Dat was de eerste wending die ik niet had zien aankomen. Er zouden nog een paar volgen. Wél theologie studeren, maar daarna géén predikant worden, bijvoorbeeld. Totdat ik een paar jaar geleden de kans kreeg om als predikant-in-opleiding te beginnen in de GKv Duiven-Velp, een kleine streekgemeente tussen Arnhem met de Posbank in het westen en het Duitse Elten in het oosten. Ten oosten van de IJssel is die streek vanouds Rooms-Katholiek, zij het inmiddels nogal geseculariseerd.  Toen dat PRIO-schap van beide kanten in goede aarde viel, ben ik daar begin 2018 bevestigd als predikant.

Wat kun je in zo’n gebied met het evangelie van genade, vrede en nieuw leven door Jezus Christus? De gemeente van Duiven-Velp had zelf al het idee om themadiensten te organiseren. “In de regio”, dus niet alleen in de kapel we meestal huren. In Zevenaar startten we een maandelijkse serie. Over praktische thema’s, zoals Hoe ga ik om met gemis? Deze diensten werden aangekondigd in een lokaal ‘suffertje’. Het liep niet storm. Maar omdat in elk geval één gast meer interesse toonde, begonnen we een Alpha-cursus, in samenwerking met de Protestante Gemeente Duiven. Op zulke avonden worden levensverhalen gedeeld, soms behoorlijk schokkend.

Inmiddels is de gast uit Zevenaar geen lid, maar wel ‘vriend’ van onze gemeente geworden, met nu een catechese-traject. Nota bene aan de hand van het boekje van ‘internetpastor’ Nicolaas Sintobin: Wat deed God voordat Hij de wereld schiep? – en 51 andere vragen over het christelijk geloof. Want ja,wat doe je met mensen die opgroeien in een katholieke omgeving? Je probeert aan te sluiten bij wat iemand van huis heeft meegekregen, hoe veel of weinig ook. Weerzo’n onverwachte wending die ik niet had zien aankomen. Met mijn vrouw catechisatie geven aan de hand van een boekje van een Jezuïet (zie //visie.eo.nl/artikel/2015/02/nikolaas-sintobin-ik-ga-waar-ik-geroepen-word ).Die blijkbaar goede vragen stelt. Voor mijzelf is de les: ik hoef niet opeens Rooms-Katholiekte worden om veel herkenning te ervaren bij deze medechristen. In mijn puberteit was ik vooral ‘evangelisch’ geráákt.

Of buiten een uur ‘verstillen’ op een bankje in een park
No items found.

Inmiddels was ik ook mijn eigen eeuwenoudeprotestantse traditie gaan waarderen, met daarnaast de nog oudere Rooms-Katholieke(en de Iers-‘Keltische’, en de Oosters-Orthodoxe…); de voedende rust die van deze tradities uit kan gaan. Van Christus zelf, in feite. Via een gereformeerde bedding kan Hij wijsheid, onderscheidingsvermogen of geduld doorgeven. Maar ook via andere tradities geeft Hij mensen die genade en mildheid doorgeven. Neem Sintobin of een Tomáš Halík.

Natuurlijk roept dit ook allerlei vragen op. Maar door herkenning en verbondenheid tezoeken, komt met o.a. onze gemeente-vriend wel een gesprek op gang. Het is niet te voorspellen waar zo iemand uitkomt, in zijn of haar geloofsontwikkeling. Uiteraard wens ik de GKv Duiven-Velp (nieuwe) leden toe,die tot (hernieuwd) geloofsvertrouwen gekomen zijn. Alleen, dat blijft de weg die onze hemelse Vader gaat met harten; harten die niet in mijn hand zijn. Ook mijn eigen ontwikkeling heb ik niet kunnen voorspellen. Wij gereformeerden zijn een nogal praterig volkje. Ik ook. Christen kun je ook zijn zonder al teveel woorden. Gewoon meedoen, aan Christus’ Tafel met brood en wijn, of bij een doordeweekse voedselbank. Thuis op een knielbankje een paar bijbelverzen lezen en dan gewoon stil zijn. Of buiten een uur ‘verstillen’ op een bankje in een park. Tien jaar terug was ik er waarschijnlijk te onrustig voor geweest. Word ik oud? Of is dit gezonde groei? Beide, vermoed ik.