Ik ben Bram Beute, ik ben predikant. Hoe ik dat beleef laat ik zien door middel van deze steen.

Aan de buitenkant is een steen is vrij saai. Je ziet niet zoveel opvallends.  Maar als je een steen opensnijdt, gebeurt er van alles. Je ziet mooie verrassende dingen, maar ook lelijke vlekken en afgebrokkelde randjes die je liever niet zou willen zien.

Daarin herken ik mijn eigen leven: aan de buitenkant zie je misschien niet zoveel bijzonders, maar aan de binnenkant gebeuren zowel mooie als lelijke dingen. Het is pijnlijk dat die beschadigingen er zitten, dat komt in dit leven niet allemaal meer goed.

Momenten die ertoe doen

Predikantschap gaat er voor mij om dat je verbinding maakt tussen wat God doet en zegt en ons leven hier en nu. Dat je die twee dingen bij elkaar brengt en in contact brengt. Ik probeer vanuit dat perspectief over God te spreken. Dan kan het woord van God ook echt klinken, als het over alle dingen in ons leven gaat. De mooie en minder mooie dingen.

Als predikant voel ik me erg bevoorrecht dat ik meer te zien krijg dan de buitenkant.  

Ik mag bij mensen komen op momenten die ertoe doen: als er een baby is geboren, als er iemand ziek is, bij een overlijden of bij de voorbereidingen van een huwelijk. Dan ontstaan er bijzondere gesprekken. Over de drijfveren van mensen en over wat hen bezighoudt.  Ik krijg veel van de binnenkant te zien. Zowel mooie dingen als afgebrokkelde randjes.  Dat vind ik bijzonder, dat mensen mij vertrouwen geven om dichtbij te komen.

Je bent niet alleen goed en mooi

Zelf kunnen wij die vlekken en afgebrokkelde randjes in onze levens niet herstellen, dat kan God alleen. Als predikant mag je met mensen praten over die dingen die van binnen gebeuren en dat werkt heilzaam.

Ook de Bijbel is er heel duidelijk over: als mens ben je niet alleen goed en mooi, je bent ook kapot. In de Bijbel lees je verhalen over het echte leven: niet alleen de mooie dingen.  Heel vaak maken wij van het leven een soort mooie buitenkant. We laten dan geen pijnlijke dingen zien, alleen een klein mooi stukje. De lelijke afgebrokkelde kanten houden we voor onszelf. Dat houden we niet vol, daar doen we onszelf mee tekort en een ander ook.

Dominee op straat

Als dominee kom ik op plekken waar mensen zijn: op straat, bij mensen thuis, maar ook in het asielzoekerscentrum. Ik doe Bijbelstudie in de kroeg en ben ondertussen in mijn woonplaats Kampen bekend als dominee.  Bijna iedere keer als ik naar de stad ga of boodschappen doe, is er wel iemand die mij groet of een praatje maakt. Dat vind ik leuk en ik voel me daardoor ook echt verbonden met de stad.

Er is plaats voor iedereen

Ik heb ook wel eens mensen op hun werk bezocht, om even een uurtje mee te lopen. Want wanneer je iemand alleen maar op zondag in de kerk ziet, krijg je maar een beperkt beeld. Je ziet een meneer die altijd op een vaste plek zit, een vrouw die vaak te laat komt of een kind dat onrustig zit te wiebelen. Als je dan iemand op zijn werk tegenkomt, zie je een heel ander persoon.  Misschien ontdek je dat iemand die niet actief is in de kerk,  heel veel blijkt te betekenen op de voetbalvereniging.  Daarom probeer ik mensen niet  alleen in mijn studeerkamer of op zondag in de kerk te ontmoeten, maar juist ook daarbuiten.

Op al die verschillende plekken ontdek ik dat mensen veel meer kanten hebben dan die ene kant die ze meestal laten zien

Onderweg met die mensen hoop ik dat we samen tot de ontdekking komen dat er voor iedereen plaats is. Dat ieder mens de ruimte mag hebben om te leven, en voor genade:  je mag er zijn,  je bent welkom!